Dimiter Gotscheff (1943) is een bijzonder fenomeen in het Duitstalige theater. De van oorsprong Bulgaarse regisseur weet op volstrekt vanzelfsprekende en eigenzinnige wijze traditie en avant-garde met elkaar te verbinden. In 2005 werd hij gekozen tot regisseur van het jaar. Twee jaar later riepen de Duitse critici De Perzen uit tot de beste voorstelling.

In zijn bijna Spartaanse, lege ruimtes viert Gotscheff zijn liefde voor de acteurs en voor de taal. Hij grijpt diep in op deze 350 jaar oude tekst van Molière. Dit deed hij eerder in 2006 bij het Thalia Theater in Berlin. Deze versie, die hij voor Toneelgroep Amsterdam/NTGent opnieuw ensceneert, is gelardeerd met citaten uit de Bijbel en het werk van Heiner Müller. In Molières Tartuffe analyseert Gotscheff een maatschappij in de greep van de angst; angst voor de (het) vreemde die onze grenzen binnendringt en onze waarden ondermijnt.

‘Berlijn. Midden jaren ‘60. Ik had afgesproken met een vriend en in de tram op weg naar hem - zo’n novembernamiddag, donker en mistig, de tram was zo goed als leeg - komen we bij de halte aan en ik loop naar de deuren. Achterin staat een man op, die niet naar de meest nabije uitgang gaat, maar naar die waar ik voor sta. Een oorlogsveteraan - dat is te zien aan de insignes - die voor het Rode Leger vocht. Hij dringt voor en kijkt me aan met een blik die zegt: ‘Jij kleine, ellendige Oost-Europeaan, wat doe je hier, ga terug naar waar je vandaan komt, jij smerig stuk mens.’ Ik ben die blik nooit vergeten; het gevoel van uitsluiting, van gestigmatiseerd worden als vreemde, maar ook de woede op de samenleving die je buiten sluit. Het is één van de motieven om Tartuffe te maken. Tartuffe is de vreemde, de ander, die komt om iets te veroveren, en die beslist ontwrichtende bedoelingen heeft, volgens de samenleving die hij binnentreedt.’ - Dimiter Gotscheff.