Op de vlucht voor het verleden dringt Blanche het huis van haar zus Stella en schoonbroer Stanley binnen. Met haar provocaties en manipulaties zet ze een spannend pokerspel in gang. Een spel waarin erotiek en haat, werkelijkheid en fantasie, verlangen en verlatingsangst om de voorrang strijden, en waarin de scherpzinnige, seksueel bevrijde en postmoderne Blanche en de traditioneel en patriarchaal denkende Stanley tegenover elkaar komen te staan. Een confrontatie die uit de hand loopt en leidt tot psychische ontwrichting van de vier spelers en uiteindelijk tot een treurige wanhoopsdaad. In De Vroedts versie van A Streetcar Named Desire wordt Stanley gespeeld door een acteur van Marokkaanse afkomst. Het verscherpt het conflict tussen de immigrant Stanley en de zussen Stella en Blanche, een verarmde elite

tennessee williams
Tennessee Williams schrijft A Streetcar Named Desire tussen 1945 en 1947. Onmiddellijk na verschijnen verovert het stuk de wereld en wordt het een klassieker. De verfilming van Elia Kazan uit 1951, met in de hoofdrollen Marlon Brando en Vivien Leigh, staat in ieders cinematografisch geheugen gegrift. Zestig jaar later wordt het stuk vaak beschouwd als melodrama dat bol staat van de sexuele spanning en de bijna pathetische ellende. Maar wordt daarbij niet uit het oog verloren dat A Streetcar Named Desire ook een heftig sociaal drama is?

In een hyperrealistische vormgeving neemt het publiek plaats op speciale tribunes aan beide zijdes van het speelvlak en kan als ultieme voyeur getuige zijn van dit broeierige verhaal. De personages barsten in emotionele Amerikaanse standards uit, John Coltrane begeleidt het conflict, en Blanches tragische ondergang wordt beweend met weemoedige dixieland uit New Orleans.