Een dertienjarig meisje met zware psychische problemen wordt door drie mannen aangerand en bijna verkracht. Terwijl hij meer en meer van slag raakt, vertelt een jongeman hoe hij als kind door zijn vader seksueel is misbruikt. Een jonge puriteinse stiefzoon, die van seks walgt als gevolg van een eerste slechte ervaring, vindt bij zijn oudere stiefmoeder een vorm van welgemeende liefde. Deze en nog andere aangrijpende gebeurtenissen doen zich voor in ‘True Love’. In een regie van Ivo van Hove gaat dit stuk uit 2000 van de Amerikaanse schrijver Charles Mee (1938) tijdens het Holland Festival in wereldpremière. Het oorspronkelijke gegeven is gesitueerd in een klein Amerikaans stadje, dat door de wegtrekkende industrie aan het verpauperen is. Met de hunkering naar zelfrespect en oprechte liefde als balsem tegen de pijn van hun eenzaamheid geven verschillende bewoners hun intiemste gevoelens bloot. Ivo van Hove benadrukt de universele en intermenselijke betekenis van het stuk door de voorstelling op een onbestemde locatie uit te beelden. Gespeeld wordt er tussen en midden in het publiek, dat op her en der gegroepeerde losse en gefiguurzaagde lange banken zit. De bedoeling is de toeschouwers in een soort van openbare ruimte zo optimaal mogelijk te betrekken bij wat er gebeurt. Diverse genres liefdesliedjes moeten de sentimenten meehelpen oproepen. Op bepaalde momenten geven de personages in dansante bewegingen uitdrukking aan hun emoties. De dansen zijn doelbewust niet allemaal even soepel, maar dat past precies in de opzet om spontaniteit en eerlijkheid te suggereren bij deze ontlading van gevoelens. Ondanks de verschrikkelijke toestanden en getuigenissen benadrukt Ivo van Hove na een repetitie dat True Love veel “vitaliteit en levensvreugde” in zich draagt.